Η Ίμβρος είναι ένα νησί πολύπαθο, σαν τον Ομηρικό Οδυσσέα: εύφορη γη που ρημάζει αναξιοποίητη, θάλασσα που μονάζει αδούλευτη. Αλλά και η γη αυτή είχε κάποτε τους αγρότες της, ξωμάχους της ελιάς, του αμπελιού, των καρποφόρων δέντρων, των νταμιών με τα μυρωδάτα ζαρζαβατικά. Όπως και η θάλασσα αυτή, μοναδικό ιστορικό σταυροδρόμι στο Αιγαίο, είχε κάποτε τους βαρκάρηδες, τους ψαράδες και τους ναυτικούς της… Το βιβλίο αυτό είναι ένας οβολός στη μνήμη, ένα κέρασμα δροσιάς και χαμόγελου στα γεροντάκια του νησιού, που -κυριολεκτικά ως χαλκέντεροι Ακρίτες- επιμένουν να παραμένουν στα άκρα, εκεί όπου συνορεύει η πίκρα και η αγανάκτηση με την πίστη και την ελπίδα…