Πώς να μην εκρήγνυνται τα συναισθήματα όταν σηκώνεις την πατρίδα στα χέρια σου; Έτσι είναι Θοδωρή, στο λέει ένας άνθρωπος, μια κόρη, γυναίκα και μάνα που και για αυτήν και την ομάδα της το 1992 “πολλοί νόμιζαν πως τυχαία βρεθήκαμε εκεί.” Ο Θοδωρής Ζαγοράκης γίνεται παιδί, για να μπορέσει να βγάλει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο μια αφοπλιστική ειλικρίνεια! Για να καταφέρει να ντύσει τα συναισθήματά του με έναν λυρισμό που χτυπά ευαίσθητες νεανικές νότες. Για να εμπνεύσει τα παιδιά.”Λένε πως κάθε άνθρωπος γεννιέται για να συναντήσει αυτό που θα κάνει τη ζωή του μαγευτική.” Έτσι είναι Θοδωρή. Είναι μαγεία ο αθλητισμός. Μια εκρηκτική ένωση αδρεναλίνης, εκτόνωσης και γαλήνης. Και ναι Θοδωρή, “ζωγραφίζαμε με τα πόδια μας τις γραμμές του γηπέδου και στήναμε δοκάρια με ό, τι βρίσκαμε: Καδρόνια, τάβλες, ντενεκέδες, σκουπόξυλα.” Αυτές ήταν οι υποδομές εκείνα τα χρόνια. Το παραμύθι σου ήταν πραγματικότητα τότε για μας. Ο Θοδωρής Ζαγοράκης λάτρεψε τον αθλητισμό, το ποδόσφαιρο. Και με αυτό το γλυκύτατο παραμύθι σίγουρα ο “αετός” αποφάσισε: Θα κουβαλήσει τα λόγια του στα φτερά του και θα “τα σκορπίσει για να τα βρουν τα παιδιά.” Βούλα Πατουλίδου