Στην άκρη της πόλης, αποµονωµένο και σιωπηλό, στέκεται το χάρτινο σπίτι. Σ’ αυτό το σπίτι δεν κατοικούν άνθρωποι, παρά µόνο χαρτιά. Ο καλύτερος φίλος τους είναι ο άνεµος. Μια µέρα, ένα µικρό χαρτί βρέθηκε καθισµένο στο περβάζι του ανοιχτού παραθύρου. Ο άνεµος, που είχε κοιµηθεί δυο ολόκληρες µέρες και ξύπνησε φρέσκος φρέσκος, µόλις το είδε το ρώτησε: “Τι κάνεις εδώ, µικρό χαρτί?” “Βλέπω τον κόσµο”. “Ποιον κόσµο?” “Αυτόν που είναι έξω από το παράθυρο”. “Μα αυτό δεν είναι κόσµος!” “Δεν είναι? Και πού είναι ο κόσµος?” “Μπορώ να σε ταξιδέψω και να τον δεις, αν µου το ζητήσεις!” “Σ’ το ζητάω. Θέλω να γνωρίσω τον κόσµο!”