Από τότε που υπάρχει η “”Μικρή Πόρτα”” άλλαξα συχνά απόψεις για το τι θα ‘πρεπε να ‘ναι μια παιδική παράσταση και σίγουρα θ’ αλλάξω ακόμα. Το 1980 άρχισε να σχηματίζεται στη σκέψη μου, συγκεχυμένα, αλλά επίμονα, η μορφή του πρώτου θεατρικού έργου που θα ‘τανε “”δικό μας””. Ήθελα να ‘ναι ένα έργο που, όπως τα παλιά παραμύθια, ν’ απευθύνεται σε μικρούς και μεγάλους κι όσα δεν καταλαβαίνουν τα παιδιά, να τα μαντεύουν και να τα ονειρεύονται. Ψάχνοντας, λοιπόν, για θέμα, ξαναδιάβασα την “”Οδύσσεια””. Ύστερα διάβασα τις “”Χίλιες και μία νύχτες”” κι έπεσα πάνω στο Σεβάχ το Θαλασσινό. Μετά, όσα παραμύθια βρήκα, ελληνικά και ξένα. Αυτά τα παραμύθια τα κράτησα για μήνες πολλούς μέσα μου, κι ύστερα, με κέφι παιδιού και αγωνία ενηλίκου, προσπάθησα να φτιάξω το παραμύθι που θα ‘θελα να παίξουμε. Έτσι βγήκε ο “”Οδυσσεβάχ””, ή, όπως είπε μια μικρή μου φίλη, η “”Οδυσσεβάχεια””.